Elk gezin heeft een album of een boek waar een klein kind “ondertekend”. Oudere kinderen brengen toevallig een notitieboekje naar school, waarin Clums van de jongste pronkenjes bovenop de regelingen en oefeningen. De kinderpsycholoog Maria Osorina weet wat er verborgen is achter Karakules.

Ouders en opvoeders besteden niet altijd aandacht aan de tekeningen van kinderen die alleen uit de leeftijd van Karacular Tekening komen. Het is niet gemakkelijk voor volwassenen om de betekenis te begrijpen van het enorme intellectuele en spirituele werk dat het schilderij -kind doet: we zien alleen een blauwe “regen”, die een uiterst belangrijk record in zijn eigen wekelijks bestrijkt. Hoewel de psycholoog van de kinderen Maria Osmina ervan overtuigd is: het is precies het voorbeeld van de tekeningen van kinderen dat het kind kan zien welke ontdekkingen, onafhankelijk de structuur van de wereld begrijpen.

Karakuli: “Ik ben”!

Grafische sporen die een vinger, potlood, viltpen of krijt achterlaten op elk oppervlak, punt, vlekken, lijnen met verschillende vormen. Het eerste chaotische Karakuli -kind begint te doen op de leeftijd van ongeveer een jaar. Geleidelijk heeft hij visuele motorische coördinatie, zijn ogen wennen aan het bekijken van de grafische bewegingen van zijn handen. Een van de belangrijkste psychologische ontdekkingen die het kind tussen 1 jaar en twee doet, is dat hij doelbewust sporen van zijn aanwezigheid kan achterlaten die zichtbaar is voor iedereen in deze wereld. De lijnen verschijnen gehoorzaam uit de punt van zijn potlood en blijven op papier! Ze geven aan dat het kind de ruimte van het blad onder de knie heeft, merkte op, heeft zijn verblijf daar gevoerd, bevond zich in deze lijnen, punten, vlekken.

Ga niet naar de rand!

Tussen 2 en 2,5 jaar zet het kind de volgende stap: hij ontdekt dat een vel papier de randen heeft. Als eerder een hand met een potlood gemakkelijk verder kan gaan dan het laken, begint het kind nu op zijn randen te reageren (herinner je de slaapliedjes en sprookjes, waar een volledig ander leven begint achter de rand van het bos). Als ik ze benadert, volgen de lijnen van Karakuley langs de randen van het vel, gaan rond de hoeken, streven ernaar om in het laken terug te keren. De regio is een van de eerste psychologisch gevoelde concepten voor een klein kind, hij deelt de comfortabele thuiswereld en de externe wereld, waarin hij nog niet gaat. Het kind houdt al rekening met de grenzen van de situatie waarin zijn acties zich ontvouwen.

Eerste afbeeldingen: “Ga voor me staan, als een blad voor het gras”

Tussen 2,5 en 3 jaar in de tekening van kinderen, wordt een revolutie gepleegd. Het kind ontdekt onverwacht dat zijn “kalyaks-little ones” vergelijkbaar kan zijn met iets, ze kunnen iets betekenen. Dus het kind onthult voor zichzelf een tekenfunctie van tekenen – de mogelijkheid van lijnen, vlekken, wijst erop om iets anders aan te duiden. De imperfectie van de grafische vorm interfereert niet met de essentie van de zaak – nu onthult het kind voor zichzelf de mogelijkheid om de beeldtaal te spreken over alles wat voor hem belangrijk is.

De eerste afbeeldingen van de kinderen zijn willekeurig verspreid over een vel papier – het kind trekt waar er vrije ruimte is en verandert daarom gemakkelijk het vel in een handige hoek voor zichzelf. Er is geen boven- of onderkant voor hem. In dit stadium is het belangrijk voor het kind dat hij degene kan tekenen die hij wil. Het is als een magische daad voor hem: “Ga voor me staan ​​als een blad voor het gras”. Ik wilde – Drew, geroepen uit non -being, dwong me te zijn.

Het kind geniet van het nieuwe vermogen om de ruimte van een vel papier te vullen door alle personages die aan hem worden onderworpen als zijn maker. En de intellectuele taak die het kind oplost, is om de noodzakelijke en voldoende tekenen te benadrukken die nodig zijn voor de essentiële karakterisering van het personage – zodat een persoon verschilt van een hond, een hond – van een muis of vogel. (“Een persoon loopt staand en de hond liegt. Een persoon heeft twee benen, en de hond heeft veel en meer staart “.))

Hemel en aarde en de hele wereld tussen hen

Al in 3,5-4 jaar zet het kind de volgende stap: hij begint de ruimte van het blad te vertegenwoordigen als de ruimte van de wereld, die op een bepaalde manier moet worden georganiseerd, zodat de personages daar kunnen worden ingesteld. Ze moeten de aarde onder hun voeten hebben, en de hemel moet boven hun hoofden zijn. De “aarde” lijn kan worden getrokken in een bruine of groene lijn, maar kan worden “getypt” van verticale streepjes – messen, van bloemen of champignons. Voor een kind is het belangrijk dat het idee van grond onder de voeten in welke vorm dan ook wordt gerealiseerd, de ondersteuning waarop alles geldt.

. Vaak begrijpen volwassenen niet dat zonder deze lijn voor het kind alles in de figuur in de lucht lijkt te hangen, bijna in de ruimte. Vaak in tekenklassen in een kleuterschool, trekken kinderen van deze leeftijd een eenzame bes, of leren ze de even correcte punten achter te laten met een borstel, of een folder omcirkelen met een gekleurde achtergrond. Dit is hoe het meisje zo’n stand van zaken ‘corrigeerde’, hetzelfde deed, maar zoals het zou moeten, maar omdat het goed is: de appels liggen niet, maar hangen aan een tak, omdat ze zijn geboren, en de aarde is hieronder en voor meer plezier – een paard – een paard!

Genoeg is genoeg voor iedereen

Tussen hemel en aarde worden in een reeks personages geplaatst. Ze staan ​​zo op dat iedereen in volheid van zijn zelf is, in volle hoogte en elkaar niet blokkeren. Het leven in het stille leven van een kind is wanneer een appel, peer of pompoen in de buurt ligt, en niemand elkaar sluit. Als er een meer op de foto is en een meisje en een palmboom in de buurt zijn, dan zullen ze ook in de buurt ‘staan’, inclusief het meer, omdat in het bewustzijn van de kinderen iemand betekent-het betekent een ‘stuk’ wegnemen van hem, om zijn ruimte weg te nemen. Daarom weten zelfs jongere kinderen niet lang hoe ze zich te verstoppen en te zoeken, in een hinderlaag te zitten

https://www.napervillepolicefoundation.org/bahis-nasl-oynanr-llegal-bahis-nasl-oynanr-llegal-2/

– “als ze me niet zien, dan ben ik misschien niet”? (Ik herinner me nog het grenzeloze respect en de genot dat de jongen me heeft veroorzaakt, de oudste voor een jaar, toen hij een vos trok die achter een boom stond en op haar staart naar rechts keek! Ik kon niet geloven hoe hij eerder dacht.))

Deze compositie wordt strip genoemd, of friezova.

De eerste die de gratis organisatie van tekeningen van kinderen beschrijft – kleuters van kunstcriticus a. BIJ. Bakushinsky in 1925. Ze interesseerde hem als een historicus van kunst met haar gelijkenis met de compositorische principes van oude Egyptische beelden. Voor een psycholoog is het belangrijk dat de Friez -compositie de eerste poging van het kind is om een ​​ruimtelijk coördinatensysteem te bouwen, dat een beeld organiseert van de door hem gecreëerde wereld op een vel papier. In deze wereld is het hoofdstructuurvormige principe het verticale – de scheiding van het vel in de bovenkant, middel en onderkant. Dit is het oudste principe van de symbolische organisatie van de ruimte in de geschiedenis van de mensheid.

Verkeer

Even later dan de verticale, wordt de horizontale as van het beeld aanzienlijk voor het kind, dat in toenemende mate geassocieerd wordt met het idee van de loop van de tijd. Vroege verenigde afbeeldingen van mensen worden altijd geconfronteerd met de kijker. Tekeningen in profiel verschijnen later. Het kind begint een dergelijk beeld te gebruiken om het idee van beweging over te brengen, complexe plotbewegingen in relaties. Dit gebeurt meestal tussen 4 en 5 jaar.